ráfa

Icelandic

From Old Norse ráfa, from Proto-Germanic *wabōną, *wabjaną (“to wander, sway”), from Proto-Indo-European *webʰ- (“to move to and from, wander”).^[1]

ráfa (weak verb, third-person singular past indicative ráfaði, supine ráfað)

*ráfa* – active voice (*germynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að ráfa
supine sagnbót		ráfað
present participle lýsingarháttur nútíðar		ráfandi

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	ráfa	ráfaði	ráfi	ráfaði
	þú	ráfar	ráfaðir	ráfir	ráfaðir
	hann, hún, það	ráfar	ráfaði	ráfi	ráfaði
plural	við	ráfum	ráfuðum	ráfum	ráfuðum
	þið	ráfið	ráfuðuð	ráfið	ráfuðuð
	þeir, þær, þau	ráfa	ráfuðu	ráfi	ráfuðu

		imperative boðháttur
singular	þú	ráfa (þú), ráfaðu
plural	þið	ráfið (þið), ráfiði¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

ráfa f (genitive singular ráfu, nominative plural ráfur)

^ Walter W[illiam] Skeat (1910) “WAVER”, in An Etymological Dictionary of the English Language, new (4th) revised and enlarged edition, Oxford, Oxfordshire: At the Clarendon Press, published 1963, →OCLC.