samenwonen

Dutch

Etymology

From samen +‎ wonen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈsaː.mə(n)ʋoːnə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: sa‧men‧wo‧nen

Verb

samenwonen

  1. (intransitive) to cohabit, to live together
    Uiteindelijk besloten ze om samen te gaan wonen, met hun kinderen uit eerdere relaties.
    Ultimately, they decided to start living together, with their children from previous relationships.

Conjugation

Conjugation of samenwonen (weak, separable)
infinitive samenwonen
past singular woonde samen
past participle samengewoond
infinitive samenwonen
gerund samenwonen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular woon samen woonde samen samenwoon samenwoonde
2nd person sing. (jij) woont samen, woon samen2 woonde samen samenwoont samenwoonde
2nd person sing. (u) woont samen woonde samen samenwoont samenwoonde
2nd person sing. (gij) woont samen woonde samen samenwoont samenwoonde
3rd person singular woont samen woonde samen samenwoont samenwoonde
plural wonen samen woonden samen samenwonen samenwoonden
subjunctive sing.1 wone samen woonde samen samenwone samenwoonde
subjunctive plur.1 wonen samen woonden samen samenwonen samenwoonden
imperative sing. woon samen
imperative plur.1 woont samen
participles samenwonend samengewoond
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

Anagrams

  • wonen samen
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.