spoliatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of spoliō.
Participle
spoliātus (feminine spoliāta, neuter spoliātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | spoliātus | spoliāta | spoliātum | spoliātī | spoliātae | spoliāta | |
| genitive | spoliātī | spoliātae | spoliātī | spoliātōrum | spoliātārum | spoliātōrum | |
| dative | spoliātō | spoliātae | spoliātō | spoliātīs | |||
| accusative | spoliātum | spoliātam | spoliātum | spoliātōs | spoliātās | spoliāta | |
| ablative | spoliātō | spoliātā | spoliātō | spoliātīs | |||
| vocative | spoliāte | spoliāta | spoliātum | spoliātī | spoliātae | spoliāta | |
Derived terms
References
- “spoliatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “spoliatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- spoliatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.