suoken
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *sōkijan.
Verb
suoken
Inflection
Conjugation of suoken (weak class 1 j-present)
| infinitive | suoken | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | suoco, suocon | suohta |
| 2nd person singular | suokis | suohtos |
| 3rd person singular | suokit | suohta |
| 1st person plural | suocun | suohton |
| 2nd person plural | suokit | suohtot |
| 3rd person plural | suocunt | suohton |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | suoke | suokti |
| 2nd person singular | suokis | suoktis |
| 3rd person singular | suoke | suokti |
| 1st person plural | suokin | suoktin |
| 2nd person plural | suokit | suoktit |
| 3rd person plural | suokin | suoktin |
| imperative | present | |
| singular | suoki | |
| plural | suokit | |
| participle | present | past |
| suokendi | suoht, gisuoht | |
Descendants
- Middle Dutch: soeken
Further reading
- “suoken”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012