surdus

Latin

Etymology

From the Proto-Indo-European *swer- (ringing, whistling). See also Latin susurrus.

Pronunciation

Adjective

surdus (feminine surda, neuter surdum); first/second-declension adjective

  1. deaf
    • 166 BCE, Publius Terentius Afer, Andria 463:
      DĀVUS: Utinam aut hic surdus aut haec mūta facta sit!
      DAVUS: If only this [man] were deaf or this [woman] were mute!
      (The meaning in its comical context: if only he hadn’t listened or she hadn’t said anything.)
  2. inattentive, unresponsive
  3. silent, noiseless, still
  4. indistinct, dull, faint

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative surdus surda surdum surdī surdae surda
genitive surdī surdae surdī surdōrum surdārum surdōrum
dative surdō surdae surdō surdīs
accusative surdum surdam surdum surdōs surdās surda
ablative surdō surdā surdō surdīs
vocative surde surda surdum surdī surdae surda

Derived terms

Descendants

References

  • surdus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • surdus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • "surdus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • surdus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.