vanda

See also: Vanda, vända, and vånda

English

Etymology

From the genus name.

Pronunciation

Noun

vanda (plural vandas)

  1. Any orchid of the genus Vanda.

Derived terms

French

Noun

vanda m (plural vandas)

  1. vanda

Further reading

Icelandic

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈvanta/
  • Rhymes: -anta

Etymology 1

From Proto-Germanic *wandōną.

Verb

vanda (weak verb, third-person singular past indicative vandaði, supine vandað)

  1. to do something with care and effort, to take pains over something
Conjugation
vanda – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur vanda
supine sagnbót vandað
present participle
vandandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég vanda vandaði vandi vandaði
þú vandar vandaðir vandir vandaðir
hann, hún, það vandar vandaði vandi vandaði
plural við vöndum vönduðum vöndum vönduðum
þið vandið vönduðuð vandið vönduðuð
þeir, þær, þau vanda vönduðu vandi vönduðu
imperative boðháttur
singular þú vanda (þú), vandaðu
plural þið vandið (þið), vandiði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
vandast – mediopassive voice (miðmynd)
infinitive nafnháttur að vandast
supine sagnbót vandast
present participle
vandandist (rare; see appendix)
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég vandast vandaðist vandist vandaðist
þú vandast vandaðist vandist vandaðist
hann, hún, það vandast vandaðist vandist vandaðist
plural við vöndumst vönduðumst vöndumst vönduðumst
þið vandist vönduðust vandist vönduðust
þeir, þær, þau vandast vönduðust vandist vönduðust
imperative boðháttur
singular þú vandast (þú), vandastu
plural þið vandist (þið), vandisti1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
vandaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
vandaður vönduð vandað vandaðir vandaðar vönduð
accusative
(þolfall)
vandaðan vandaða vandað vandaða vandaðar vönduð
dative
(þágufall)
vönduðum vandaðri vönduðu vönduðum vönduðum vönduðum
genitive
(eignarfall)
vandaðs vandaðrar vandaðs vandaðra vandaðra vandaðra
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
vandaði vandaða vandaða vönduðu vönduðu vönduðu
accusative
(þolfall)
vandaða vönduðu vandaða vönduðu vönduðu vönduðu
dative
(þágufall)
vandaða vönduðu vandaða vönduðu vönduðu vönduðu
genitive
(eignarfall)
vandaða vönduðu vandaða vönduðu vönduðu vönduðu
Derived terms
  • vanda um (to admonish, to reprimand)
  • vanda til (to rebuke)
  • vanda ráð sitt (to lead an honest life)

Etymology 2

Noun

vanda

  1. indefinite genitive plural of vöndur

Old Norse

Noun

vanda

  1. genitive plural of vǫndr

Pali

Alternative forms

Verb

vanda

  1. second-person singular imperative active of vandati (to adore)