< Conjugaison:espagnol

Conjugaison:espagnol/alentar

Modes impersonnelsIndicatifSubjonctifConditionnelImpératif
Conjugaison en espagnol
alentar
Verbe du 1er groupe,
conjugué comme {{es-conj-1}}

alentar, verbe espagnol du 1er groupe.

Modes impersonnels

Indicatif

Présent
(yo)   aliento [aˈljen.to]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 alientas
 alentás
[aˈljen.tas]
[a.lenˈtas]
(él/ella/Ud.)   alienta [aˈljen.ta]
(nosostros-as)   alentamos [a.lenˈta.mos]
(vosostros-as/os)   alentáis [a.lenˈtai̯s]
(ellos-as/Uds.)   alientan [aˈljen.tan]
Passé composé
(yo)   he alentado [e a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   has alentado [as a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   ha alentado [a a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hemos alentado [ˈe.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habéis alentado [a.ˈβejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   han alentado [an a.lenˈta.ðo]
Imparfait
(yo)   alentaba [a.lenˈta.βa]
(tú/vos)   alentabas [a.lenˈta.βas]
(él/ella/Ud.)   alentaba [a.lenˈta.βa]
(nosostros-as)   alentábamos [a.lenˈta.βa.mos]
(vosostros-as/os)   alentabais [a.lenˈta.βai̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentaban [a.lenˈta.βan]
Plus-que-parfait
(yo)   había alentado [a.ˈβi.a a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   habías alentado [a.ˈβi.as a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   había alentado [a.ˈβi.a a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   habíamos alentado [a.ˈβi.a.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habíais alentado [a.ˈβi.ajs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habían alentado [a.ˈβi.an a.lenˈta.ðo]
Passé simple
(yo)   alenté [a.lenˈte]
(tú/vos)   alentaste [a.lenˈtas.te]
(él/ella/Ud.)   alentó [a.lenˈto]
(nosostros-as)   alentamos [a.lenˈta.mos]
(vosostros-as/os)   alentasteis [a.lenˈtas.tei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentaron [a.lenˈta.ɾon]
Passé antérieur
(yo)   hube alentado [ˈu.βe a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   hubiste alentado [u.ˈβi.ste a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubo alentado [ˈu.βo a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubimos alentado [u.ˈβi.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubisteis alentado [u.ˈβi.stejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieron alentado [u.ˈβje.ɾon a.lenˈta.ðo]
Futur simple
(yo)   alentaré [a.len.taˈɾe]
(tú/vos)   alentarás [a.len.taˈɾas]
(él/ella/Ud.)   alentará [a.len.taˈɾa]
(nosostros-as)   alentaremos [a.len.taˈɾe.mos]
(vosostros-as/os)   alentaréis [a.len.taˈɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentarán [a.len.taˈɾan]
Futur antérieur
(yo)   habré alentado [a.ˈβɾe a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   habrás alentado [a.ˈβɾas a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   habrá alentado [a.ˈβɾa a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   habremos alentado [a.ˈβɾe.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habréis alentado [a.ˈβɾejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrán alentado [a.ˈβɾan a.lenˈta.ðo]

Conditionnel

Présent
(yo)   alentaría [a.len.taˈɾi.a]
(tú/vos)   alentarías [a.len.taˈɾi.as]
(él/ella/Ud.)   alentaría [a.len.taˈɾi.a]
(nosostros-as)   alentaríamos [a.len.taˈɾi.a.mos]
(vosostros-as/os)   alentaríais [a.len.taˈɾi.ai̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentarían [a.len.taˈɾi.an]
Passé
(yo)   habría alentado [a.ˈβɾi.a a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   habrías alentado [a.ˈβɾi.as a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   habría alentado [a.ˈβɾi.a a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   habríamos alentado [a.ˈβɾi.a.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habríais alentado [a.ˈβɾi.ajs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrían alentado [a.ˈβɾi.an a.lenˈta.ðo]

Subjonctif

Notes

De manière générale, l’accent diacritique tonique à l'imparfait ainsi qu’au futur du subjonctif ne se place qu’à la première personne du pluriel, sauf rares exceptions.

Présent
(yo)   aliente [a.ˈljen.te]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 alientes
 alentés
[a.ˈljen.tes]
[a.lenˈtes]
(él/ella/Ud.)   aliente [a.ˈljen.te]
(nosostros-as)   alentemos [a.lenˈte.mos]
(vosostros-as/os)   alentéis [a.lenˈtei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alienten [a.ˈljen.ten]
Passé composé
(yo)   haya alentado [ˈa.ja a.lenˈta.ðo]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 hayas alentado
 hayás alentado
[ˈa.jas a.lenˈta.ðo]
[a.ˈjas a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   haya alentado [ˈa.ja a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hayamos alentado [a.ˈja.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hayáis alentado [a.ˈjajs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hayan alentado [ˈa.jan a.lenˈta.ðo]
Imparfait (en -ra)
(yo)   alentara [a.lenˈta.ɾa]
(tú/vos)   alentaras [a.lenˈta.ɾas]
(él/ella/Ud.)   alentara [a.lenˈta.ɾa]
(nosostros-as)   alentáramos [a.lenˈta.ɾa.mos]
(vosostros-as/os)   alentarais [a.lenˈta.ɾai̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentaran [a.lenˈta.ɾan]
Plus-que-parfait (en -era)
(yo)   hubiera alentado [u.ˈβje.ɾa a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieras alentado [u.ˈβje.ɾas a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiera alentado [u.ˈβje.ɾa a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiéramos alentado [u.ˈβje.ɾa.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubierais alentado [u.ˈβje.ɾajs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieran alentado [u.ˈβje.ɾan a.lenˈta.ðo]
Imparfait (en -se)
(yo)   alentase [a.lenˈta.se]
(tú/vos)   alentases [a.lenˈta.ses]
(él/ella/Ud.)   alentase [a.lenˈta.se]
(nosostros-as)   alentásemos [a.lenˈta.se.mos]
(vosostros-as/os)   alentaseis [a.lenˈta.sei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentasen [a.lenˈta.sen]
Plus-que-parfait (en -ese)
(yo)   hubiese alentado [u.ˈβje.se a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieses alentado [u.ˈβje.ses a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiese alentado [u.ˈβje.se a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiésemos alentado [u.ˈβje.se.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubieseis alentado [u.ˈβje.sejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubiesen alentado [u.ˈβje.sen a.lenˈta.ðo]
Futur
(yo)   alentare [a.lenˈta.ɾe]
(tú/vos)   alentares [a.lenˈta.ɾes]
(él/ella/Ud.)   alentare [a.lenˈta.ɾe]
(nosostros-as)   alentáremos [a.lenˈta.ɾe.mos]
(vosostros-as/os)   alentareis [a.lenˈta.ɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentaren [a.lenˈta.ɾen]
Futur antérieur
(yo)   hubiere alentado [u.ˈβje.ɾe a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieres alentado [u.ˈβje.ɾes a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiere alentado [u.ˈβje.ɾe a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiéremos alentado [u.ˈβje.ɾe.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubiereis alentado [u.ˈβje.ɾejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieren alentado [u.ˈβje.ɾen a.lenˈta.ðo]

Impératif

Notes

  • La forme négative de l’impératif se construit avec le présent du subjonctif à la deuxième personne du singulier.
  • La forme affirmative de l’impératif est défective à la première personne du singulier, mais on peut y substituer le présent du subjonctif.
Présent (forme affirmative)
(yo)    [–]
(tú) 
ou (vos) 
 alienta
 alentá
[aˈljen.ta]
[a.lenˈta]
(usted)   aliente [aˈljen.te]
(nosostros-as)   alentemos [a.lenˈte.mos]
(vosostros-as)   alentad [a.lenˈtað]
(ustedes)   alienten [aˈljen.ten]

 

Modes impersonnelsIndicatifSubjonctifConditionnelImpératif
Conjugaison en espagnol
alentar
Verbe du 1er groupe,
conjugué comme {{es-conj-1}}

alentar, verbe espagnol du 1er groupe.

Modes impersonnels

Indicatif

Présent
(yo)   alento [aˈlen.to]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 alentas
 alentás
[aˈlen.tas]
[a.lenˈtas]
(él/ella/Ud.)   alenta [aˈlen.ta]
(nosostros-as)   alentamos [a.lenˈta.mos]
(vosostros-as/os)   alentáis [a.lenˈtai̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentan [aˈlen.tan]
Passé composé
(yo)   he alentado [e a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   has alentado [as a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   ha alentado [a a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hemos alentado [ˈe.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habéis alentado [a.ˈβejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   han alentado [an a.lenˈta.ðo]
Imparfait
(yo)   alentaba [a.lenˈta.βa]
(tú/vos)   alentabas [a.lenˈta.βas]
(él/ella/Ud.)   alentaba [a.lenˈta.βa]
(nosostros-as)   alentábamos [a.lenˈta.βa.mos]
(vosostros-as/os)   alentabais [a.lenˈta.βai̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentaban [a.lenˈta.βan]
Plus-que-parfait
(yo)   había alentado [a.ˈβi.a a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   habías alentado [a.ˈβi.as a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   había alentado [a.ˈβi.a a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   habíamos alentado [a.ˈβi.a.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habíais alentado [a.ˈβi.ajs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habían alentado [a.ˈβi.an a.lenˈta.ðo]
Passé simple
(yo)   alenté [a.lenˈte]
(tú/vos)   alentaste [a.lenˈtas.te]
(él/ella/Ud.)   alentó [a.lenˈto]
(nosostros-as)   alentamos [a.lenˈta.mos]
(vosostros-as/os)   alentasteis [a.lenˈtas.tei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentaron [a.lenˈta.ɾon]
Passé antérieur
(yo)   hube alentado [ˈu.βe a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   hubiste alentado [u.ˈβi.ste a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubo alentado [ˈu.βo a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubimos alentado [u.ˈβi.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubisteis alentado [u.ˈβi.stejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieron alentado [u.ˈβje.ɾon a.lenˈta.ðo]
Futur simple
(yo)   alentaré [a.len.taˈɾe]
(tú/vos)   alentarás [a.len.taˈɾas]
(él/ella/Ud.)   alentará [a.len.taˈɾa]
(nosostros-as)   alentaremos [a.len.taˈɾe.mos]
(vosostros-as/os)   alentaréis [a.len.taˈɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentarán [a.len.taˈɾan]
Futur antérieur
(yo)   habré alentado [a.ˈβɾe a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   habrás alentado [a.ˈβɾas a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   habrá alentado [a.ˈβɾa a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   habremos alentado [a.ˈβɾe.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habréis alentado [a.ˈβɾejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrán alentado [a.ˈβɾan a.lenˈta.ðo]

Conditionnel

Présent
(yo)   alentaría [a.len.taˈɾi.a]
(tú/vos)   alentarías [a.len.taˈɾi.as]
(él/ella/Ud.)   alentaría [a.len.taˈɾi.a]
(nosostros-as)   alentaríamos [a.len.taˈɾi.a.mos]
(vosostros-as/os)   alentaríais [a.len.taˈɾi.ai̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentarían [a.len.taˈɾi.an]
Passé
(yo)   habría alentado [a.ˈβɾi.a a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   habrías alentado [a.ˈβɾi.as a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   habría alentado [a.ˈβɾi.a a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   habríamos alentado [a.ˈβɾi.a.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   habríais alentado [a.ˈβɾi.ajs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrían alentado [a.ˈβɾi.an a.lenˈta.ðo]

Subjonctif

Notes

De manière générale, l’accent diacritique tonique à l'imparfait ainsi qu’au futur du subjonctif ne se place qu’à la première personne du pluriel, sauf rares exceptions.

Présent
(yo)   alente [a.ˈlen.te]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 alentes
 alentés
[a.ˈlen.tes]
[a.lenˈtes]
(él/ella/Ud.)   alente [a.ˈlen.te]
(nosostros-as)   alentemos [a.lenˈte.mos]
(vosostros-as/os)   alentéis [a.lenˈtei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alenten [a.ˈlen.ten]
Passé composé
(yo)   haya alentado [ˈa.ja a.lenˈta.ðo]
(tú/vos) 
ou (vos) 
 hayas alentado
 hayás alentado
[ˈa.jas a.lenˈta.ðo]
[a.ˈjas a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   haya alentado [ˈa.ja a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hayamos alentado [a.ˈja.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hayáis alentado [a.ˈjajs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hayan alentado [ˈa.jan a.lenˈta.ðo]
Imparfait (en -ra)
(yo)   alentara [a.lenˈta.ɾa]
(tú/vos)   alentaras [a.lenˈta.ɾas]
(él/ella/Ud.)   alentara [a.lenˈta.ɾa]
(nosostros-as)   alentáramos [a.lenˈta.ɾa.mos]
(vosostros-as/os)   alentarais [a.lenˈta.ɾai̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentaran [a.lenˈta.ɾan]
Plus-que-parfait (en -era)
(yo)   hubiera alentado [u.ˈβje.ɾa a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieras alentado [u.ˈβje.ɾas a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiera alentado [u.ˈβje.ɾa a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiéramos alentado [u.ˈβje.ɾa.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubierais alentado [u.ˈβje.ɾajs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieran alentado [u.ˈβje.ɾan a.lenˈta.ðo]
Imparfait (en -se)
(yo)   alentase [a.lenˈta.se]
(tú/vos)   alentases [a.lenˈta.ses]
(él/ella/Ud.)   alentase [a.lenˈta.se]
(nosostros-as)   alentásemos [a.lenˈta.se.mos]
(vosostros-as/os)   alentaseis [a.lenˈta.sei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentasen [a.lenˈta.sen]
Plus-que-parfait (en -ese)
(yo)   hubiese alentado [u.ˈβje.se a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieses alentado [u.ˈβje.ses a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiese alentado [u.ˈβje.se a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiésemos alentado [u.ˈβje.se.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubieseis alentado [u.ˈβje.sejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubiesen alentado [u.ˈβje.sen a.lenˈta.ðo]
Futur
(yo)   alentare [a.lenˈta.ɾe]
(tú/vos)   alentares [a.lenˈta.ɾes]
(él/ella/Ud.)   alentare [a.lenˈta.ɾe]
(nosostros-as)   alentáremos [a.lenˈta.ɾe.mos]
(vosostros-as/os)   alentareis [a.lenˈta.ɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   alentaren [a.lenˈta.ɾen]
Futur antérieur
(yo)   hubiere alentado [u.ˈβje.ɾe a.lenˈta.ðo]
(tú/vos)   hubieres alentado [u.ˈβje.ɾes a.lenˈta.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiere alentado [u.ˈβje.ɾe a.lenˈta.ðo]
(nosotros-as)   hubiéremos alentado [u.ˈβje.ɾe.mos a.lenˈta.ðo]
(vosotros-as/os)   hubiereis alentado [u.ˈβje.ɾejs a.lenˈta.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieren alentado [u.ˈβje.ɾen a.lenˈta.ðo]

Impératif

Notes

  • La forme négative de l’impératif se construit avec le présent du subjonctif à la deuxième personne du singulier.
  • La forme affirmative de l’impératif est défective à la première personne du singulier, mais on peut y substituer le présent du subjonctif.
Présent (forme affirmative)
(yo)    [–]
(tú) 
ou (vos) 
 alenta
 alentá
[aˈlen.ta]
[a.lenˈta]
(usted)   alente [aˈlen.te]
(nosostros-as)   alentemos [a.lenˈte.mos]
(vosostros-as)   alentad [a.lenˈtað]
(ustedes)   alenten [aˈlen.ten]

 

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.