assensus

Latin

Étymologie

Déverbal de assentior assentir »), dérivé de assensum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif assensus assensūs
Vocatif assensus assensūs
Accusatif assensum assensūs
Génitif assensūs assensuum
Datif assensūi
ou assensū
assensibus
Ablatif assensū assensibus

assensus \Prononciation ?\ masculin

  1. Assentioment, approbation.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Variantes

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif assensus assensă assensum assensī assensae assensă
Vocatif assense assensă assensum assensī assensae assensă
Accusatif assensum assensăm assensum assensōs assensās assensă
Génitif assensī assensae assensī assensōrŭm assensārŭm assensōrŭm
Datif assensō assensae assensō assensīs assensīs assensīs
Ablatif assensō assensā assensō assensīs assensīs assensīs

assensus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de assentior et assentio.

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.