autora

Asturien

Étymologie

Dérivé de autor, avec le suffixe -a.

Nom commun

autora \Prononciation ?\ féminin (pour un homme, on dit : autor)

  1. (Littérature) Autrice, actrice.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Catalan

Étymologie

Dérivé de autor, avec le suffixe -a.

Nom commun

Singulier Pluriel
autora
\əwˈto.rə\
autores
\əwˈto.rəs\

autora \əwˈto.rə\ féminin (pour un homme, on dit : autor)

  1. Autrice, celle qui est à l’origine.
    • Déu vos salve, Maria, que vau ser autora de la vida
      reedificant la salvació,
      que vau torbar la mort
      i vau esclafar la serp
      vers la qual Eva es va alçar,
      amb el cap altiu, inflada de supèrbia.
       (Hildegarde de Bingen, Concert de l’harmonia de les revelacions celestes, Publicacions de l’Abadia de Montserrat, 1997, page 27)
      Dieu te garde, Marie autrice de la vie,
      en refaçonnant le salut,
      qui a frappé la mort
      et écrasé le serpent,
      qui a trompé Ève
      le cou raide gonflé de superbe.
  2. (Littérature) Autrice.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Prononciation

Références

Espagnol

Étymologie

Dérivé de autor, avec le suffixe -a.

Nom commun

SingulierPluriel
autora
\awˈto.ɾa\
autoras
\awˈto.ɾas\

autora \awˈto.ɾa\ féminin (pour un homme, on dit : autor)

  1. Autrice, celle qui est à l’origine.
    • Eva fué la autora del pecado ; María, la autora del mérito.  (Tratado de la Virgen Santísma, Editorial Católica, 1956, page 581)
      Ève fut l’autrice du péché, Marie l’autrice du mérite.
  2. (Littérature) Autrice.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Références

Galicien

Étymologie

Dérivé de autor, avec le suffixe -a.

Nom commun

Singulier Pluriel
autora
\Prononciation ?\
autoras
\Prononciation ?\

autora \Prononciation ?\ féminin (pour un homme, on dit : autor)

  1. (Littérature) Autrice.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Occitan

Étymologie

Dérivé de autor, avec le suffixe -a.

Nom commun

Singulier Pluriel
autora
\awˈtuɾo̞\
autoras
\awˈtuɾo̞s\

autora (graphie normalisée) \awˈtuɾo̞\ féminin (pour un homme, on dit : autor)

  1. (Littérature) Autrice.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Prononciation

  • France (Béarn) : écouter « autora [awˈtuɾo] »

Références

Portugais

Étymologie

Dérivé de autor, avec le suffixe -a.

Nom commun

SingulierPluriel
autora
\ɐwˈto.ɾɐ\
autoras
\ɐwˈto.ɾɐʃ\

autora \aw.tˈo.ɾɐ\ (Lisbonne) \aw.tˈo.ɾə\ (São Paulo) féminin (pour un homme, on dit : autor)

  1. (Littérature) Autrice.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Prononciation

Références

Tchèque

Forme de nom commun

autora \aʊ̯tɔra\

  1. Génitif singulier de autor.
  2. Accusatif singulier de autor.
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.