bano-
Gaulois
Étymologie
Nom commun
bano- féminin
- Femme.
etic eiotinios co et[ic
— (Inscription du Larzac (L-98) - plaque de plomb face 1b, 1983, EC 22,88-177, LG 160-63 citée notamment dans Xavier Delamarre, Dictionnaire de la langue gauloise : une approche linguistique du vieux-celtique continental, préf. de Pierre-Yves Lambert, Errance, Paris, 2003, 2e édition, ISBN 978-2-87772237-7, page 339)
rufina casta dona[
uonus coetic diligentir . c[
ulationicnom auciticnim[
aterem potiti ulatucia rat[et
banonias ne . incitas . biontutu in-
das mnas ueronadas brictas lissina[ue
seuerim licinaue . tertioni[cnim / eiabi tiopritom biietutu semn[as
ratet seuera tertionicna
ne incitas biontutus ... du[
anatia nepi anda
]incors onda…[
]donicon[
]incarata.- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Références
- Xavier Delamarre, Dictionnaire de la langue gauloise : une approche linguistique du vieux-celtique continental, préf. de Pierre-Yves Lambert, Errance, Paris, 2003, 2e édition, ISBN 2-87772-237-6 (ISSN 0982-2720), page 72
- Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage
- Jean-Paul Savignac, Dictionnaire français-gaulois, La Différence, 2004, ISBN 978-2729115296, page 160
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.