bano-

Voir aussi : bañó, baño, bano

Gaulois

Étymologie

De l’indo-européen commun *gʷḗn avec passage régulier en celtique de \gʷ-\ à *\b-\[1], apparenté[2] au grec γυνή, gunê, βανά, baná femme »), au gallois benyw femme »).
Attesté dans les noms propres Banolucci Femme-Loup »), Banogalis et peut-être, selon X. Delamarre, dans Banocilo[3].

Nom commun

bano- féminin

  1. Femme.
    • etic eiotinios co et[ic
      rufina casta dona[
      uonus coetic diligentir . c[
      ulationicnom auciticnim[
      aterem potiti ulatucia rat[et
      banonias ne . incitas . biontutu in-
      das mnas ueronadas brictas lissina[ue
      seuerim licinaue . tertioni[cnim / eiabi tiopritom biietutu semn[as
      ratet seuera tertionicna
      ne incitas biontutus ... du[
      anatia nepi anda
      ]incors onda…[
      ]donicon[
      ]incarata.
       (Inscription du Larzac (L-98) - plaque de plomb face 1b, 1983, EC 22,88-177, LG 160-63 citée notamment dans Xavier Delamarre, Dictionnaire de la langue gauloise : une approche linguistique du vieux-celtique continental, préf. de Pierre-Yves Lambert, Errance, Paris, 2003, 2e édition, ISBN 978-2-87772237-7, page 339)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Variantes

Références

  1. Xavier Delamarre, Dictionnaire de la langue gauloise : une approche linguistique du vieux-celtique continental, préf. de Pierre-Yves Lambert, Errance, Paris, 2003, 2e édition, ISBN 2-87772-237-6 (ISSN 0982-2720), page 72
  2. Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage
  3. Jean-Paul Savignac, Dictionnaire français-gaulois, La Différence, 2004, ISBN 978-2729115296, page 160
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.