barner

Breton

Étymologie

Dérivé de barn, avec le suffixe -er.
Du moyen breton barner[1].
À comparer avec le mot gallois barnwr (sens identique).

Nom commun

Mutation Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
Non muté barner barnerien barnerion
Adoucissante varner varnerien varnerion
Durcissante parner parnerien parnerion

barner \ˈbarnɛr\ masculin

  1. Juge.
    • Ar barner a ziskennas ar cʼhra gant e zaou archer : unan eus ar re-man a yeas en pep ti.  (Fañch al Lae, Bilzig, Ad. Le Goaziou, leorier, Kemper, 1925, page 32)
      Le juge descendit la côte avec ses deux gendarmes : l’un d’eux alla dans chaque maison.

Variantes

  • barnour

Dérivés

  • barner a beoc'h
  • barner-enklask
  • barner-Iliz
  • barner-levrioù

Forme de verbe

Mutation Forme
Non muté barner
Adoucissante varner
Durcissante parner

barner \ˈbarnɛr\

  1. Impersonnel du présent de l’indicatif du verbe barn/barnañ/barniñ.

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.