berlina

Voir aussi : Berlina, Berlína

Français

Forme de verbe

Voir la conjugaison du verbe berliner
Indicatif Présent
Imparfait
Passé simple
il/elle/on se berlina
Futur simple

berlina \bɛʁ.li.na\

  1. Troisième personne du singulier du passé simple de berliner.

Anagrammes

→ Modifier la liste d’anagrammes

Espéranto

Étymologie

Dérivé de Berlino Berlin »), avec le suffixe -a.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Nominatif berlina
\ber.'li.na\
berlinaj
\ber.'li.naj\
Accusatif berlinan
\ber.'li.nan\
berlinajn
\ber.'li.najn\

berlina \ber.ˈli.na\

  1. Berlinois.

Prononciation

Tchèque

Étymologie

Du français berline.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif berlina berliny
Génitif berliny berlin
Datif berlině berlinám
Accusatif berlinu berliny
Vocatif berlino berliny
Locatif berlině berlinách
Instrumental berlinou berlinami

berlina \ˈbɛrlɪna\ féminin

  1. Berline.
    • Na zámku v Náměšti na Hané jsme si (mimo jiné) prohlédli luxusní kočáry olomouckých biskupů, tzv. berliny.
      Au château de Náměšť na Hané, nous avons vu (entre autres) les luxueux carrosses des évêques d'Olomouc, appelés berlines.

Hyperonymes

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.