brunda
Latin
Étymologie
- Peut-être apparenté à brunicus (« petit cheval »), du grec ancien βρέντιον, bréntion (« tête de cerf ») selon Isidore.
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | brundă | brundae |
Vocatif | brundă | brundae |
Accusatif | brundăm | brundās |
Génitif | brundae | brundārŭm |
Datif | brundae | brundīs |
Ablatif | brundā | brundīs |
brunda \Prononciation ?\ féminin
- Tête de cerf.
Brundisium autem dictum [est] Graece quod brunda caput cervi dicatur: sic est enim ut et cornua videantur et caput et lingua in positione ipsius civitatis.
— (Isidore de Séville, Etymologiarum libri XX, XV)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Références
- « brunda », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.