chomit

Breton

Forme de verbe

chomit \ˈʃomːit\ \ˈʒomːit\

  1. Deuxième personne du pluriel du présent de l’indicatif du verbe chem/chemel/chom/chomel/chomiñ.
    • Bremañ e chomit aze hep lavarout grik…  (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 29)
      Maintenant vous restez là sans dire un mot…
  2. Deuxième personne du pluriel de l’impératif du verbe chem/chemel/chom/chomel/chomiñ.
    • Chomit em c’hastell, ma mignon.  (Roparz Hemon, Gaovan hag an Den Gwer, eil emb. Levrioù Skol al Louarn (An Here), 1988, page 41)
      Restez dans mon château, mon ami.
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.