crivèl
: crível
Occitan
Étymologie
Du latin cribrum devenu, par dissimilation, en bas-latin, criblum
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
crivèl \kɾiˈβɛl\ |
crivèls \kɾiˈβɛls\ |
crivèl \kɾiˈβɛl\ (graphie normalisée) masculin
Dérivés
- crivelar
- crivelatge
- crivelet
- crivelum
Variantes dialectales
- (provençal) cribèl, crebèu, crubèu (graphie mistralienne)
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.