dibercʼhennañ

Voir aussi : dibercʼhennan

Breton

Étymologie

(1889) Dérivé de percʼhenn, avec le préfixe di- et le suffixe -añ[1].

Verbe

Mutation Infinitif
Non muté dibercʼhennañ
Adoucissante zibercʼhennañ
Durcissante tibercʼhennañ

dibercʼhennañ \di.bɛrˈɣɛnː.ã\ transitif direct (voir la conjugaison), base verbale dibercʼhenn-

  1. Déposséder, exproprier.
    • Divroiñ a reas an Datared davet Turkia dre gantmiliadoù e-doug an XVIIIvet hag an XIXvet kantved, rak ne felle ket dezho chom dindan yev ar Rusianed hag ivez dre ma oant dibercʼhennet eus o douaroù […].  (Per Penneg, Ur bobl dizouar : Planedenn griz Tatared Krimea, in Al Liamm, no 158, mai-juin 1973, page 208)
      Les Tatares émigrèrent vers la Turquie par centaines de milliers au cours des XVIIIe et XIXe siècles, car ils ne voulaient par rester sous le joug des Russes, et aussi, du fait qu’ils avaient été dépossédés de leurs terres […].

Synonymes

  • dibiaouañ

Variantes

  • dibercʼhenniñ

Dérivés

  • dibercʼhennadur
  • dibercʼhenner
  • dibercʼhennerez
  • dibercʼhennet
  • dibercʼhennidigezh

Apparentés étymologiques

  • dibercʼhenn

Références

  1. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 573a
  • Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 398b, 551a
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.