enor

Ancien français

Nom commun

enor *\Prononciation ?\ masculin

  1. Variante de onor.

Breton

Étymologie

Du moyen breton enor[1][2].
Comparer avec le cornique enor (sens identique).

Nom commun

Singulier Pluriel
enor enorioù

enor \ˈẽː.nɔr\ masculin

  1. Honneur.
    • [...]
      Dezhañ pinvidigezh, enorioù
      Din-me paourentez ha dispriz
      Met ’drokfen ket evit teñzorioù
      Va Bro, va Yezh ha va Frankiz !
       (Anjela Duval, Karantez-vro, in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 207)
      [...]
      À lui richesse, honneurs
      À moi pauvreté et mépris
      Mais je n’échangerais (ne troquerais) pas pour des trésors
      Mon Pays, ma Langue et ma Liberté !

Dérivés

Anagrammes

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 216b

3. Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 687a

Cornique

Étymologie

Du latin honor.

Nom commun

enor masculin \ˈẽːnoʁ\ (pluriel : enorys)

  1. Honneur.
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.