esperon
Ancien français
Étymologie
- Du vieux-francique *sporo.
Nom commun
esperon *\Prononciation ?\ masculin
- Éperon.
Le destrier broche des esperons d’or fin
— (Garin Le Loherain, f. 103v., 1re colonne (manuscrit du XIIIe siècle))- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Espéranto
Forme de nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | espero \es.ˈpe.ro\ |
esperoj \es.ˈpe.roj\ |
Accusatif | esperon \es.ˈpe.ron\ |
esperojn \es.ˈpe.rojn\ |
esperon \es.ˈpe.ron\
- Accusatif singulier de espero.
Occitan
Étymologie
- Du vieux-francique *sporo.
Nom commun
esperon \espeˈru\ (graphie normalisée) masculin
- Éperon.
fissèt son caval d’un cop d’esperon, e trobèt un pagés abilhat de negre, que portava sos quatre pels abatuts, e una crespa penjada sus lo darrièr decatalanat de son capèl.
- il éperonna son cheval et trouva un manant habillé de noir : ses quatre cheveux étaient ras, un crêpe pendait derrière son chapeau dégrafé. — (Jean-Baptiste Fabre, Istòria de Joan-l’an-pres, adaptation à la graphie classique par Patric Sauzet, traduction française Patric Sauzet et Felip Gardy, 1988, CRDP Montpellier)
Prononciation
- France (Béarn) : écouter « esperon [Prononciation ?] »
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.