estinta

Espéranto

Étymologie

(Date à préciser) Composé de la racine est (« être (verbe) »), du suffixe -int- (« participe actif passé ») et de la finale -a (adjectif).

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Nominatif estinta
\es.ˈtin.ta\
estintaj
\es.ˈtin.taj\
Accusatif estintan
\es.ˈtin.tan\
estintajn
\es.ˈtin.tajn\

estinta \es.ˈtin.ta\

  1. Passé, d’un temps révolu.
    • Kaj de tiu tempo la ombro sinjore paroladis kun sia estinta sinjoro.  (L. L. Zamenhof, Dua Libro de l’ lingvo Internacia, 1888)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
  2. Relatif au prétérit.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Forme de verbe

Temps Passé Présent Futur
Indicatif estisestasestos
Participe actif estinta(j,n) estanta(j,n) estonta(j,n)
Adverbe estinte estante estonte
substantif estinto(j,n)
estintino(j,n)
estanto(j,n)
estantino(j,n)
estonto(j,n)
estontino(j,n)
Mode Conditionnel Volitif Infinitif
Présent estusestu esti
voir le modèle “eo-conj-intrans”

estinta \es.ˈtin.ta\   Composition fondamentale du verbe venant de l’Antaŭparolo

  1. Participe actif passé du verbe esti (intransitif).

Prononciation

Bibliographie

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.