goulaouenn

Breton

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun

Mutation Singulier Pluriel
Non muté goulaouenn goulaouennoù
Adoucissante cʼhoulaouenn cʼhoulaouennoù
Durcissante koulaouenn koulaouennoù

goulaouenn \ɡu.ˈlɔ.wːɛn\ féminin

  1. Lumière.
  2. Cierge.
  3. Chandelle.
    • Gallet an neus enaoui ar cʼhoulaouenn.  (Fañch al Lae, Bilzig, Ad. Le Goaziou, leorier, Kemper, 1925, page 173)
      Il a pu allumer la chandelle.

Dérivés

  • goulaouenn-dan
  • goulaouenn-goar
  • goulaouenn-lutig
  • goulaouenn-rousin

Forme de nom commun

Mutation Collectif Singulatif
Non muté gouloù goulaouenn
Adoucissante cʼhouloù cʼhoulaouenn
Durcissante kouloù koulaouenn

goulaouenn \Prononciation ?\ singulatif

  1. Singulatif de gouloù.
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.