gounit

Breton

Étymologie

Du moyen breton gonit[1][2].

Verbe

Mutation Infinitif
Non muté gounit
Adoucissante cʼhounit
Durcissante kounit

gounit \ˈɡũː.nit\ intransitif-transitif (voir la conjugaison), base verbale gounez-

  1. Conquérir.
  2. Cultiver.
  3. Gagner, obtenir.
    • Miliner gwenn e veg a laer ar bleud, a laer an ed, hag o gounid ne ra ket.  (Jules Gros, Le Trésor du Breton parlé - Troisième partie - Le style populaire, 1974, page 307)
      Le meunier, au bec (visage) blanc, vole la farine, vole le blé, mais ne les gagne pas.
    • Me a zo ʼvel Jañ ar Pôtr-nevez : pa vez arhant da hounid ne gouskan ket en noz.  (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /1, Éditions Al Liamm, 1984, page 54)
      Je suis comme Jean-le-Nouveau : quand il y a de l’argent à gagner je ne dors pas la nuit.
  4. Vaincre.

Dérivés

  • adcʼhounit
  • gounezad
  • gounezadur
  • gounezadus
  • gounezer (féminin : gounezerez)
  • gounezerezh
  • gounezidigezh
  • gounezoniezh
  • gounezoniour
  • gounezour
  • gounideg (pluriel : gounideien)
  • gounidegezh, gounidigezh
  • gounidek
  • gounider
  • gounidigezhel
  • gounidus

Vocabulaire apparenté par le sens

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 285b
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.