hent

Breton

Étymologie

Du moyen breton hent[1], du vieux breton hint.
À comparer à hynt en gallois, hyns en cornique, sentos en gaulois (sens identique). Irlandais séad. La racine se retrouve en germanique : gothique sinþs, en norrois sinn.

Nom commun

Singulier Pluriel
hent hentoù

hent \hẽnt\ masculin

  1. Voie.
  2. Route, chemin.
    • Un deiz mʼedon o vont dʼar bourk, va cʼhi dʼam heul evel an ordinal, e welis ur cʼhad vihan o treuziñ an hent dek paz dirak Fido.  (Anjela Duval, Eñvorennoù brezel (1939-1945), in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 902)
      Un jour, alors que jʼallais au bourg, mon chien me suivant comme dʼhabitude, je vis un petit lièvre traverser la route dix pas devant Fido.
  3. Façon, manière.

Dérivés

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.