hent
Breton
Étymologie
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
hent | hentoù |
hent \hẽnt\ masculin
- Voie.
- Route, chemin.
Un deiz mʼedon o vont dʼar bourk, va cʼhi dʼam heul evel an ordinal, e welis ur cʼhad vihan o treuziñ an hent dek paz dirak Fido.
— (Anjela Duval, Eñvorennoù brezel (1939-1945), in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 902)- Un jour, alors que jʼallais au bourg, mon chien me suivant comme dʼhabitude, je vis un petit lièvre traverser la route dix pas devant Fido.
- Façon, manière.
Dérivés
- hent ar groaz
- hent-bleiz
- hent-bras
- hent-dall
- hent-distro
- hent-don
- hent-ged
- hent-gwenn
- hent-houarn
- hentkanol
- hent-karr
- hent-kev
- hent-kornandoned
- hent-korriganed
- hent-meur
- hent-sant-Jakez
- hent-sant-Jalm
- hent-treuz
- hent-tro
- hent-troad
- kartenn-hent
Références
- Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.