horolajer

Breton

Étymologie

Dérivé de horolaj horloge »), avec le suffixe -er.

Nom commun

Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
horolajer horolajerien horolajerion

horolajer \o.ro.ˈlɑː.ʒɛr\ masculin (pour une femme, on dit : horolajerez)

  1. (Horlogerie) Horloger.
    • Un dervezh edon e ti un horolajer p’en em gavas er stal ur placʼh gwisket e giz kêr, da lavarout eo gant ur robenn, un tog, div gignezenn ruz warnañ hag un tamm tul o cʼholeiñ he bizaj.  (S.J., Keleier ar Vro, in Arvor, no 97, 15 novembre 1942, page 1)
      Un jour, j’étais chez l’horloger quand arriva dans la boutique une femme habillée en citadine, c’est-à-dire avec une robe, un chapeau ornementé de deux cerises rouges et un voile de tulle recouvrant son visage.
    • N’en doa ket fiziañs en horolajer ar vourcʼh.  (Roparz Hemon, Fin ar bed in War ribl an hent, Éditions Al Liamm, 1971, page 120)
      Il n’avait pas confiance en l’horloger du bourg.

Variantes

  • horolajour

Vocabulaire apparenté par le sens

Références

  • Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 688a
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.