incantatrice

Français

Étymologie

(Date à préciser).

Nom commun

SingulierPluriel
incantatrice incantatrices
\ɛ̃.kɑ̃.ta.tʁis\

incantatrice \ɛ̃.kɑ̃.ta.tʁis\ féminin (pour un homme, on dit : incantateur)

  1. Enchanteresse, personnage, le plus souvent dans un univers de fantasy, qui profère des incantations magiques.
    • D’une des poches de sa robe, la mystérieuse incantatrice retira quelque chose qu’elle garda enfermé dans sa main à l’abri du regard du vieux Metona.  (Pierre d’Origène, Les Résurrections d’Abel, 2020)

Traductions

Prononciation

  • La prononciation \ɛ̃.kɑ̃.ta.tʁis\ rime avec les mots qui finissent en \is\.
  • Paris (France) : écouter « incantatrice [Prononciation ?] »

Italien

Étymologie

Du latin incantatrix

Nom commun

Singulier Pluriel
incantatrice
\in.kan.taˈtri.t͡ʃee\
incantatrici
\in.kan.taˈtri.t͡ʃei\

incantatrice \in.kan.taˈtri.t͡ʃe\ féminin (pour un homme, on dit : incantatore)

  1. Enchanteresse, personne qui est réputée pratiquer des enchantements.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Prononciation

Latin

Forme de nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif incantātrīx incantātrīcēs
Vocatif incantātrīx incantātrīcēs
Accusatif incantātrīcem incantātrīcēs
Génitif incantātrīcis incantātrīcum
Datif incantātrīcī incantātrīcibus
Ablatif incantātrīcĕ incantātrīcibus

incantātrīcĕ \in.kan.taːˈtriː.ke\ féminin

  1. Ablatif singulier de incantatrix.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.