inconjugus

Latin

Étymologie

Dérivé de conjugus, avec le préfixe in-.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif inconjugus inconjugă inconjugum inconjugī inconjugae inconjugă
Vocatif inconjuge inconjugă inconjugum inconjugī inconjugae inconjugă
Accusatif inconjugum inconjugăm inconjugum inconjugōs inconjugās inconjugă
Génitif inconjugī inconjugae inconjugī inconjugōrŭm inconjugārŭm inconjugōrŭm
Datif inconjugō inconjugae inconjugō inconjugīs inconjugīs inconjugīs
Ablatif inconjugō inconjugā inconjugō inconjugīs inconjugīs inconjugīs

inconjugus \Prononciation ?\

  1. (Grammaire) Impersonnel[1], en parlant des verbes.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
  2. Qui ne s'applique pas à des noms communs[2] : fulminat et tonat se disent de Jupiter seulement[2].

Synonymes

Références

  1. « inconjugus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
  2. « inconjugus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.