jactito
Latin
Verbe
jactito, infinitif : jactitāre, parfait : jactitavi, supin : jactitatum \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)
- Lancer des paroles publiquement, jacter.
De theologia quippe, quam naturalem vocant, non cum quibuslibet hominibus (non enim fabulosa est vel civilis, hoc est vel theatrica vel urbana; quarum altera jactitat deorum crimina, altera indicat deorum desideria criminosiora, ac per hoc malignorum potius daemonum quam deorum); sed cum philosophis est habenda collatio: quorum ipsum nomen si latine interpretemur, amorem sapientiae profitetur.
— (Augustin d'Hippone, De civitate Dei)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Variantes
Dérivés
- jactitabundus (« vantard, qui se vante »)
- jactitatio (« parade de charlatan »)
- jactitator (« vantard, frimeur »)
Références
- « jactito », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « jactito », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.