kantren

Breton

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Verbe

Mutation Forme
Non muté kantren
Adoucissante gantren
Mixte kantren

kantren \ˈkãn.trɛn\ intransitif (voir la conjugaison), base verbale kantre-

  1. Errer, rôder, vagabonder.
    • Aet e oan, un dervezh evel unan all, e kreiz an hañv kaer, ur votez-koad e pep dorn hag ar galabousenn « pillig krampouezh » war ar penn, da gantren ar cʼherreg hed an aod.  (Yann Ezel, Va fesk kentañ, in Al Liamm, no 123, juillet-août 1967, page 315)
      J’étais allé, un jour comme un autre, au milieu du bel été, un sabot à chaque main et le béret « billig à crêpes » sur la tête, me promener sur les rochers le long de la côte.
    • Kantren a reas adarre dre ar ruioù.  (Roparz Hemon, An dud dieub in War ribl an hent, Éditions Al Liamm, 1971, page 90)
      Il erra à nouveau par les rues.
    • Mervel a ra Enkidu ha trist meurbet en em gav Gilgamesh. Kantren a ra neuze war glask sekred an divarvelezh.  (Malo Bouëssel du Bourg, Petra nevez ?, in Al Liamm, no 404, mai-juin 2014, page 102)
      Enkidu meurt et Gilgamesh se retrouve extrêmement triste. Il vagabonde alors à la recherche du secret de l’immortalité.

Variantes

  • kantreal
  • kantreiñ

Dérivés

  • kantread
  • kantreadeg
  • kantreadenn
  • kantreat
  • kantreer
  • kantreerez
  • kantreerezh
  • kantreour
  • kantreourez

Anagrammes

Références

  • Roparz Hemon, Nouveau dictionnaire breton français, Al Liamm, 6e édition revue et augmentée, 1978, page 421a
  • Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 522a
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.