kilañ

Voir aussi : kilan

Breton

Étymologie

Dérivé de kil, avec le suffixe -añ.

Verbe

Mutation Infinitif
Non muté kilañ
Adoucissante gilañ
Spirante cʼhilañ

kilañ \ˈkiː.lã\ intransitif et transitif direct (voir la conjugaison), base verbale kil-

  1. Reculer.
    • Truez he devoe Gwenn ouzh an den kozh hogen arabat e oa dezhi kilañ.  (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 50)
      Gwenn eut pitié du vieil homme mais il ne fallait pas qu’elle recule.

Synonymes

Variantes dialectales

  • kiliñ

Dérivés

  • kiladeg
  • kiladenn

Prononciation

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.