kilañ
: kilan
Breton
Verbe
Mutation | Infinitif |
---|---|
Non muté | kilañ |
Adoucissante | gilañ |
Spirante | cʼhilañ |
kilañ \ˈkiː.lã\ intransitif et transitif direct (voir la conjugaison), base verbale kil-
- Reculer.
Truez he devoe Gwenn ouzh an den kozh hogen arabat e oa dezhi kilañ.
— (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 50)- Gwenn eut pitié du vieil homme mais il ne fallait pas qu’elle recule.
Variantes dialectales
- kiliñ
Dérivés
- kiladeg
- kiladenn
Prononciation
- Bretagne (France) : écouter « kilañ [Prononciation ?] » (bon niveau)
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.