malaürosa

Occitan

Étymologie

Dérivé de malaür, avec le suffixe -osa.

Forme d’adjectif

Nombre Singulier Pluriel
Masculin malaürós
\ˌma.lo̯.y.ˈɾus\
malaüroses
\ˌma.lo̯.y.ˈɾu.zes\
Féminin malaürosa
\ˌma.lo̯.y.ˈɾu.zo̞\
malaürosas
\ˌma.lo̯.y.ˈɾu.zo̞s\

malaürosa \ˌma.lo̯.y.ˈɾu.zo̯\ féminin (graphie normalisée)

  1. Féminin singulier de malaürós.
    • Un jorn la malaürosa filha se sauvèt del castèl de nacre, caminèt per de vials romeguts, se n’anèt entrò a la cava ont se teniá lo vièlh Drac del temps ancian.  (Jean Boudou, Contes de Viaur, 1952 [1])
      Un jour la malheureuse fille se sauva du chateau de nacre, chemina dans des sentiers remplis de ronces, elle s’en alla jusqu’à la grotte où se tenait le vieux Dragon des anciens temps.

Nom commun

Singulier Pluriel
malaürosa
\ˌma.lo̯.y.ˈɾu.zo̯\
malaürosas
\ˌma.lo̯.y.ˈɾu.zo̯s\

malaürosa \ˌma.lo̯.y.ˈɾu.zo̯\ féminin (graphie normalisée) (pour un homme, on dit : malaürós)

  1. Malheureuse.
    • Mas eles dos rafiguèron las pòtas, piquèron los cavals que, d’un saut, passèron sus la malaürosa.  (Jean Boudou, Contes del meu ostal, 1951 [1])
      Mais eux dos firent la moue, piquèrent les chevaux qui, d’un saut, passèrent sur la malheureuse.

Prononciation

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.