orador
Catalan
Étymologie
- Du latin orator.
Nom commun
Nombre | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Masculin | orador [uɾəˈðo] |
oradors [uɾəˈðos] |
Féminin | oradora [uɾəˈðoɾə] |
oradores [uɾəˈðoɾəs] |
orador masculin
- Orateur.
Com evident experiència mostra, la debilitat de la nostra memòria, sotsmetent fàcilment a oblivió no solament los actes per longitud de temps envellits, mas encara los actes frescs de nostres dies, és estat doncs molt condecent, útil e expedient deduir en escrit les gestes e històries antigues dels homens forts e virtuosos, com sien espills molt clars, exemples e virtuosa doctrina de nostra vida, segons recita aquell gran orador Tul·li
— (Joanot Martorell, Tirant lo blanc, prologue)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Prononciation
- catalan central, baléare (hors majorquin) : [uɾəˈðo]
- catalan nord-occidental : [oɾaˈðo]
- valencien : [oɾaˈðoɾ], [oɾaˈoɾ]
- majorquin : [oɾəˈðo]
- roussillonnais : [uɾəˈðu]
- Barcelone (Espagne) : écouter « orador [Prononciation ?] »
Espagnol
Étymologie
- Du latin orator.
Prononciation
- Carthagène des Indes (Colombie) : écouter « orador [Prononciation ?] »
Occitan
Étymologie
- Du latin orator.
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
orador \uɾaˈðu\ |
oradors \uɾaˈðus\ |
orador (graphie normalisée) [uɾaˈðu] masculin
Variantes orthographiques
- ouradou (graphie mistralienne)
Synonymes
Dérivés dans d’autres langues
- Français : Ouradou
Références
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.