prudens

Français

Forme d’adjectif

Singulier Pluriel
Masculin prudent
\pʁy.dɑ̃\
prudens
\pʁy.dɑ̃\
Féminin prudente
\pʁy.dɑ̃t\
prudentes
\pʁy.dɑ̃t\

prudens \pʁy.dɑ̃\

  1. (Archaïque, orthographe d’avant 1835) Masculin pluriel de prudent.

Latin

Étymologie

Crase de providens.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif prudens prudens prudens prudentēs prudentēs prudentia
Vocatif prudens prudens prudens prudentēs prudentēs prudentia
Accusatif prudentem prudentem prudens prudentēs prudentēs prudentia
Génitif prudentis prudentis prudentis prudentium prudentium prudentium
Datif prudentī prudentī prudentī prudentibus prudentibus prudentibus
Ablatif prudentī prudentī prudentī prudentibus prudentibus prudentibus

prudens \Prononciation ?\

  1. Prévoyant, prudent, sage.
    • ego prudens et sciens ad pestem ante oculos positam sum profectus  (Cicéron, Epistulae ad familiares [Lettres aux amis], 6, 6, 6)
      moi, en parfaite connaissance de cause, je me suis dirigé vers le fléau placé sous mes yeux.
  2. Habile, qui a de l’expérience.
    • milites belli prudentes.
      soldats bien aguerris.

Dérivés

  • imprudens qui ne sait pas, ignorant ; imprudent »)
  • prudenter avec prudence, avec clairvoyance »)
  • prudentia, pruditas prudence »)
  • prudenticulus d'une prudence méticuleuse »)

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.