quietus
Latin
Étymologie
- Participe passif de quiēscō.
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | quietus | quietă | quietum | quietī | quietae | quietă |
Vocatif | quiete | quietă | quietum | quietī | quietae | quietă |
Accusatif | quietum | quietăm | quietum | quietōs | quietās | quietă |
Génitif | quietī | quietae | quietī | quietōrŭm | quietārŭm | quietōrŭm |
Datif | quietō | quietae | quietō | quietīs | quietīs | quietīs |
Ablatif | quietō | quietā | quietō | quietīs | quietīs | quietīs |
quietus \kʷi.ˈeː.tus\
Dérivés
- quieto, quietor (« donner du repos à »)
- quietatio (« repos, cessation »)
- quietator (« celui qui donne du repos »)
Références
- « quietus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.