roïna
Occitan
Étymologie
- Du latin ruina.
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
roïna \ru.ˈi.no̯\ |
roïnas \ru.ˈi.no̯s\ |
Singulier | Pluriel |
---|---|
roïna | roïnas |
[ʁu.ˈi.no̯] |
roïna \ru.ˈi.no̯\ (graphie normalisée) féminin
Variantes dialectales
- roeina (Gascon)
- roina (Limousin)
Prononciation
- Béarn (Occitanie) : écouter « roïna [ru.ˈi.no̯] »
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- Jòrge Fettuciari, Guiu Martin, Jaume Pietri, Dictionnaire provençal français - Diccionari provençau francés, L'Escomessa, CREO Provença, Edisud, Aix-en-Provence, 2003, ISBN 2-7449-0464-3
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.