soubenn

Breton

Étymologie

Dérivé de soub, avec le suffixe -enn.
Du germanique suppa.
Du moyen breton soubenn[1][2].

Nom commun

Singulier Pluriel
soubenn soubennoù

soubenn \ˈsuː.bɛn\ féminin

  1. (Cuisine) Soupe.
    • Gwechall e veze greet soubenn ar bloneg.  (Jules Gros, Le trésor du breton parlé - Deuxième partie - Dictionnaire breton-français des expressions figurées, 1re édition 1970, page 485)
      Autrefois on faisait la soupe au saindoux.
    • Soubenn al laez pa vez re sall, a lavar an dud, zo ur meuz fall.  (Jules Gros, Le trésor du breton parlé - Troisième partie - Eléments de Stylistique Trégorroise, 1974, p. 308)
      La soupe au lait quand elle est trop salée, à ce que disent les gens, est un mauvais mets.

Dérivés

  • pod-soubenn
  • soubenn al laezh
  • soubenn an ognon
  • soubenn an tri draig
  • soubenn ar bara
  • soubenn ar beleg
  • soubenn ar bloneg
  • soubenn ar brignon
  • soubenn ar c’haol
  • soubenn ar c’hig
  • soubenn ar c’hrampouezh
  • soubenn ar pesked
  • soubenn ar rous
  • soubenn chas
  • soubenn vijil
  • soubennañ
  • soubenneg
  • soubenner
  • soubennouer
  • souber
  • souberezh
  • soubidigezh
  • soubïen
  • soubig
  • soubigell
  • soubilh
  • soubilhañ
  • soubinell
  • soubinelliñ

Voir aussi

  • soubenn sur l’encyclopédie Wikipédia (en breton) 

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 679a
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.