tasmant

Breton

Étymologie

Du moyen breton tasmant[1][2].

Nom commun

Mutation Singulier Pluriel
Non muté tasmant tasmantoù
Adoucissante dasmant dasmantoù
Spirante zasmant zasmantoù

tasmant \ˈtaz.mãnt\ masculin

  1. Fantôme.
    • « Ya, un tasmant a zo en ti. Da vihanañ, un tasmant a vez gwelet gwech an amzer gant Elena hag ar vatezh (houmañ a zo o vont kuit abalamour da se). Ha, » — termal a reas ur pennadig, — « ganin eo bet gwelet ivez. »  (Roparz Hemon, Tasmant ar vali in War ribl an hent, Éditions Al Liamm, 1971, page 62)
      « Oui, il y a un fantôme dans la maison. Du moins, un fantôme que voient de temps à autre Hélène et la domestique (celle-ci s’en va à cause de ça). Et, » — il hésita un petit instant, — « je l’ai vu aussi. »
    • Holl e kave dezho e welent dirazo un tasmant pe un diaoul difluket eus an ifern.  (Jakez Konan, Lannevern e kañv ha danevelloù all, Al Liamm, 1980, page 25)
      Tous croyaient voir devant eux un fantôme ou un démon surgi de l’enfer.

Synonymes

Dérivés

  • tasmantet
  • tasmantheñvel

Voir aussi

  • tasmant sur l’encyclopédie Wikipédia (en breton) 

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 716a
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.