trubuilhañ
: trubuilhan
Breton
Étymologie
Verbe
Mutation | Infinitif |
---|---|
Non muté | trubuilhañ |
Adoucissante | drubuilhañ |
Spirante | zrubuilhañ |
trubuilhañ \try.ˈby.ljã\ transitif direct (voir la conjugaison), base verbale trubuilh- (pronominal : en em drubuilhañ)
- Troubler, ennuyer, importuner.
— « Deomp d’ar c’hraou! Lom, d’ar c’hraou! da sachañ hardi war lost ar pemoc’h ha da drubuilhañ ar yer war o c’hlud. »
— (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 129)- — « Allons à la crèche ! Guillaume, à la crèche ! pour tirer hardiment sur la queue des cochons et importuner les poules sur leur perchoir. »
Piv a gredfe hiviziken he zrubuilhañ ?
— (Langleiz, Tristan hag Izold, Al Liamm, 1972, page 137)- Qui oserait désormais l’importuner.
Variantes dialectales
- trebuilhañ (breton vannetais)
Dérivés
- didrubuilhañ
Références
- Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 750a
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.