trubuilhañ

Voir aussi : trubuilhan

Breton

Étymologie

Dérivé de trubuilh, avec le suffixe -añ.
Du moyen breton trubuillaff[1][2], issu de l’ancien français treboiller.
À comparer avec les verbes gallois trwblio, trwblo, trwblu (sens identique).

Verbe

Mutation Infinitif
Non muté trubuilhañ
Adoucissante drubuilhañ
Spirante zrubuilhañ

trubuilhañ \try.ˈby.ljã\ transitif direct (voir la conjugaison), base verbale trubuilh- (pronominal : en em drubuilhañ)

  1. Troubler, ennuyer, importuner.
    • — « Deomp d’ar c’hraou! Lom, d’ar c’hraou! da sachañ hardi war lost ar pemoc’h ha da drubuilhañ ar yer war o c’hlud. »  (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 129)
      — « Allons à la crèche ! Guillaume, à la crèche ! pour tirer hardiment sur la queue des cochons et importuner les poules sur leur perchoir. »
    • Piv a gredfe hiviziken he zrubuilhañ ?  (Langleiz, Tristan hag Izold, Al Liamm, 1972, page 137)
      Qui oserait désormais l’importuner.

Variantes dialectales

Dérivés

  • didrubuilhañ

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 750a
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.