unanderenn

Breton

Étymologie

(1931)[1] De unander singulier ») avec le suffixe -enn.

Nom commun

Singulier Pluriel
unanderenn unanderennoù

unanderenn \y.nãn.ˈdeː.rɛn\ féminin

  1. (Grammaire) Singulatif.
    • An holl anvioù-se a zo gwregel, « unanderennoù » a vez graet anezho.  (Frañsez Kervella, Yezhadur Bras ar Brezhoneg, Éditions Al Liamm, 1976, page 215)
      Tous ces noms sont féminins, on les appelle « singulatifs ».
    • Un anv en unanderenn a cʼhaller sellout outañ evel ouzh un anv unan gwregel.  (Roparz Hemon, Yezhadur berr ar brezhoneg, Al Liamm, 1979, page 47)
      On peut considérer un nom au singulatif comme un nom singulier féminin.
    • Implijet e vez an unanderenn en -enn evit un elfenn eus ur strollad ma vez heñvel pe damheñvel an holl elfennoù ennañ : blev, ur vlevenn ; bili, ur vilienn ; sivi, ur sivienn.  (Yann Gerven, Kentel Yann Gerven - Sevel un unanderenn gant penn– pe pezh–, in Ya !, no 381, 28 septembre 2012, page 8)
      On utilise le singulatif en -enn pour un élément d’un groupe dont tous les éléments sont semblables ou presque : blev, ur vlevenn ; bili, ur vilienn ; sivi, ur sivienn.

Références

  1. François Vallée, Grand dictionnaire français-breton, Édition de l'Impression commerciale de Bretagne, Rennes, 1931-1933, 817 pages
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.