vindicatrice

Français

Étymologie

(Date à préciser) Du latin vindicatrix[1]. Le moyen français avait vindicateresse.

Nom commun

SingulierPluriel
vindicatrice vindicatrices
\vɛ̃.di.ka.tʁis\

vindicatrice \vɛ̃.di.ka.tʁis\ féminin (pour un homme, on dit : vindicateur)

  1. Celle qui venge, qui punit.

Synonymes

Traductions

→ voir vengeresse

Forme d’adjectif

Singulier Pluriel
Masculin vindicateur
\vɛ̃.di.ka.tœʁ\
vindicateurs
\vɛ̃.di.ka.tœʁ\
Féminin vindicatrice
\vɛ̃.di.ka.tʁis\
vindicatrices
\vɛ̃.di.ka.tʁis\

vindicatrice \vɛ̃.di.ka.tʁis\

  1. Féminin singulier de vindicateur.

Prononciation

  • La prononciation \vɛ̃.di.ka.tʁis\ rime avec les mots qui finissent en \is\.
  • France (Paris) : écouter « vindicatrice [vɛ̃.di.ka.tʁis] »

Paronymes

Références

  1. Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage

Latin

Forme de nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif vindicātrīx vindicātrīcēs
Vocatif vindicātrīx vindicātrīcēs
Accusatif vindicātrīcem vindicātrīcēs
Génitif vindicātrīcis vindicātrīcum
Datif vindicātrīcī vindicātrīcibus
Ablatif vindicātrīcĕ vindicātrīcibus

vindicātrīcĕ \u̯in.di.kaːˈtriː.ke\ féminin

  1. Ablatif singulier de vindicātrīx.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.