virgulenn

Breton

Étymologie

(1931) Emprunté au français virgule avec adjonction du suffixe -enn[1].

Nom commun

Singulier Pluriel
virgulenn virgulennoù

virgulenn \vir.ˈɡyː.lɛn\ féminin

  1. (Grammaire, Typographie) Virgule.
    • Evit rannañ, darnaouiñ ar frazenn, merkañ al lavarennoù, e vez graet gant ar virgulenn.  (Frañsez Kervella, Yezhadur Bras ar Brezhoneg, Skridoù Breizh, La Baule, 1947, page 58)
      Pour séparer, segmenter la phrase, indiquer les propositions, on utilise la virgule.

Dérivés

Prononciation

Références

  1. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 759b
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.