zingen

Néerlandais

Étymologie

(Siècle à préciser) Du moyen néerlandais singen, du vieux néerlandais singan, du proto-germanique *singwaną, de l’indo-européen commun *sengʷʰ-.
Cognat de l’allemand singen, de l’anglais sing, de même sens.

Verbe

Présent Prétérit
ik zing zong
jij zingt
hij, zij, het zingt
wij zingen zongen
jullie zingen
zij zingen
u zingt zong
Auxiliaire Participe présent Participe passé
hebben zingend gezongen

zingen \ˈzɪ.ŋə(n)\ (transitif ou intransitif)

  1. Chanter.
  2. (Argot) Confesser (durant un interrogatoire).

Taux de reconnaissance

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 100,0 % des Flamands,
  • 100,0 % des Néerlandais.

Prononciation

Références

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.