ἀνακόλουθον

ἀνακόλουθον (Altgriechisch)

Substantiv, n

Singular Plural
Nominativ τὸ ἀνακόλουθον τὰ ἀνακόλουθα
Genitiv τοῦ ἀνακολούθου τῶν ἀνακολούθων
Dativ τῷ ἀνακολούθῳ τοῖς ἀνακολούθοις
Akkusativ τὸ ἀνακόλουθον τὰ ἀνακόλουθα
Vokativ (ὦ) ἀνακόλουθον (ὦ) ἀνακόλουθα

Worttrennung:

ἀν·α·κό·λου·θον, Plural: ἀν·α·κό·λου·θα

Umschrift:

DIN 31634: anakoluthon

Bedeutungen:

[1] Rhetorik, Grammatik: Anakoluth, Satzbruch

Herkunft:

Konversion aus dem Adjektiv ἀνακόλουθος (anakoluthos)  grc

Beispiele:

[1] „SED TAMEN ἀνακόλουθον; nam ‚quamquam‘ non praemisit.“ (Serv. Aen. 3,541)[1]

Entlehnungen:

lateinisch: anacoluthon

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Wilhelm Pape, bearbeitet von Max Sengebusch: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Griechisch-deutsches Handwörterbuch. Band 1: Α–Κ, Band 2: Λ–Ω. 3. Auflage, 6. Abdruck, Vieweg & Sohn, Braunschweig 1914. Stichwort „ἀν-α-κόλουθος“.
[1] Diccionario Griego-Español (α - ἔξαυος): „ἀνακόλουθον

Quellen:

  1. Servius Grammaticus; Georg Thilo, Hermann Hagen (Herausgeber): Servii Grammatici qui feruntur in Vergilii carmina commentarii. 1. Auflage. Vol. I: Aeneidos librorum I–V commentarii, B. G. Teubner, Leipzig 1881 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 434.

Deklinierte Form

Worttrennung:

ἀν·α·κό·λου·θον

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Grammatische Merkmale:

  • Akkusativ Singular Maskulinum des Adjektivs ἀνακόλουθος
  • Akkusativ Singular Femininum des Adjektivs ἀνακόλουθος
  • Nominativ Singular Neutrum des Adjektivs ἀνακόλουθος
  • Akkusativ Singular Neutrum des Adjektivs ἀνακόλουθος
  • Vokativ Singular Neutrum des Adjektivs ἀνακόλουθος
ἀνακόλουθον ist eine flektierte Form von ἀνακόλουθος.
Dieser Eintrag wurde vorab angelegt; der Haupteintrag „ἀνακόλουθος“ muss noch erstellt werden.
Dieser Artikel wurde von Wiktionary herausgegeben. Der Text ist als Creative Commons - Attribution - Sharealike lizenziert. Möglicherweise können weitere Bestimmungen für Mediendateien gelten.