elocutio

elocutio (Latein)

Substantiv, f

Kasus Singular Plural
Nominativ ēlocūtio ēlocūtiōnēs
Genitiv ēlocūtiōnis ēlocūtiōnum
Dativ ēlocūtiōnī ēlocūtiōnibus
Akkusativ ēlocūtiōnem ēlocūtiōnēs
Vokativ ēlocūtio ēlocūtiōnēs
Ablativ ēlocūtiōne ēlocūtiōnibus

Worttrennung:

e·lo·cu·tio, Genitiv: e·lo·cu·ti·o·nis

Bedeutungen:

[1] Versprachlichung eines Gedanken; Aussprechen
[2] Rhetorik: kunstgerechte Einkleidung der Argumente in Worte

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb eloqui  la mit dem Suffix -tio  la[1]

Beispiele:

[1]
[2] „Oportet igitur esse in oratore inventionem, dispositionem, elocutionem, memoriam, pronuntiationem. […] Elocutio est idoneorum verborum et sententiarum ad inventionem adcommodatio.“ (Rhet. Her. 1,3)[2]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „elocutio“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2390.
[2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „elocutio
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, Seite 659–660.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, Seite 659.
  2. Friedrich Marx, Winfried Trillitzsch (Herausgeber): Incerti auctoris de ratione dicendi ad C. Herennium Lib. IV. In: Scripta quae manserunt omnia. stereotype, korr. und erw. 2. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Leipzig 1964 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1923), Seite 2.
Dieser Artikel wurde von Wiktionary herausgegeben. Der Text ist als Creative Commons - Attribution - Sharealike lizenziert. Möglicherweise können weitere Bestimmungen für Mediendateien gelten.