auxiliatrix
Latin
Etymology
From auxilior, auxiliātum (“to help”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [au̯k.sɪ.liˈaː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [au̯k.si.liˈaː.t̪riks]
Noun
auxiliātrīx f (genitive auxiliātrīcis, masculine auxiliātor); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | auxiliātrīx | auxiliātrīcēs |
| genitive | auxiliātrīcis | auxiliātrīcum |
| dative | auxiliātrīcī | auxiliātrīcibus |
| accusative | auxiliātrīcem | auxiliātrīcēs |
| ablative | auxiliātrīce | auxiliātrīcibus |
| vocative | auxiliātrīx | auxiliātrīcēs |
References
- “auxiliatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- auxiliatrix in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.