refugus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈrɛ.fʊ.ɡʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈrɛː.fu.ɡus]
Adjective
refugus (feminine refuga, neuter refugum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | refugus | refuga | refugum | refugī | refugae | refuga | |
| genitive | refugī | refugae | refugī | refugōrum | refugārum | refugōrum | |
| dative | refugō | refugae | refugō | refugīs | |||
| accusative | refugum | refugam | refugum | refugōs | refugās | refuga | |
| ablative | refugō | refugā | refugō | refugīs | |||
| vocative | refuge | refuga | refugum | refugī | refugae | refuga | |
Noun
refugus m (genitive refugī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | refugus | refugī |
| genitive | refugī | refugōrum |
| dative | refugō | refugīs |
| accusative | refugum | refugōs |
| ablative | refugō | refugīs |
| vocative | refuge | refugī |
References
- “refugus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “refugus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- refugus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.