ambrouger
Breton
Étymologie
- Dérivé de ambroug (« accompagner »), avec le suffixe -er.
Nom commun
Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 |
---|---|---|
ambrouger | ambrougerien | ambrougerion |
ambrouger \ãmˈbruːɡɛr\ masculin (pour une femme, on dit : ambrougerez)
- Accompagnateur.
En em lakaat a ra e ambrouger en ur c’horn eus ar sal, tra ma’z a Nikolaz e-barzh.
— (Yann Gerven, Bouklet ha minellet, Al Liamm, 1990, page 9)- Son accompagnateur se met dans un coin de la salle, tandis que Nicolas pénètre à l’intérieur.
Prononciation
- Fouesnant (France) : écouter « ambrouger [Prononciation ?] » (bon niveau)
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.