humanus

Latin

Étymologie

Faisait archaïquement hemonus, dérivé de homo homme »), avec le suffixe -anus.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif humanus humană humanum humanī humanae humană
Vocatif humane humană humanum humanī humanae humană
Accusatif humanum humanăm humanum humanōs humanās humană
Génitif humanī humanae humanī humanōrŭm humanārŭm humanōrŭm
Datif humanō humanae humanō humanīs humanīs humanīs
Ablatif humanō humanā humanō humanīs humanīs humanīs

hūmānus \Prononciation ?\ (comparatif : hūmānior, superlatif : hūmānissimus)

  1. Humain.
    • genus humanum.
      le genre humain.
    • Homo sum, et hūmāni nihil a me aliēnum puto  (Térence)
      Je suis homme, et je ne considère rien d'humain comme m'étant étranger.
  2. Aimable, affable.
    • homo facillimus atque humanissimus.
      homme si complaisant et si aimable.
  3. (Par extension) Raffiné, cultivé.
    • homo doctissimus atque humanissimus.
      homme si instruit et si cultivé.

Dérivés

  • hūmānē conformément à la nature humaine »)
  • hūmānitas humanité, nature humaine ; savoir-vivre »)
  • hūmāniter, hūmānitus d'une façon conforme à la nature humaine »)
  • hūmānō s'incarner »)
  • hūmānum humain »)
  • perhūmānus très humain »)
    • perhūmāniter très humainement, avec beaucoup d'obligeance »)

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif humanus humanī
Vocatif humane humanī
Accusatif humanum humanōs
Génitif humanī humanōrum
Datif humanō humanīs
Ablatif humanō humanīs

humanus \Prononciation ?\ masculin

  1. Être humain, humain.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Dérivés dans d’autres langues

Références

  • « humanus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 757)
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.