intentus

Latin

Étymologie

Déverbal de intendo, dérivé de intentum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif intentus intentūs
Vocatif intentus intentūs
Accusatif intentum intentūs
Génitif intentūs intentuum
Datif intentūi
ou intentū
intentibus
Ablatif intentū intentibus

intentus \Prononciation ?\ masculin

  1. Action de tendre.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif intentus intentă intentum intentī intentae intentă
Vocatif intente intentă intentum intentī intentae intentă
Accusatif intentum intentăm intentum intentōs intentās intentă
Génitif intentī intentae intentī intentōrŭm intentārŭm intentōrŭm
Datif intentō intentae intentō intentīs intentīs intentīs
Ablatif intentō intentā intentō intentīs intentīs intentīs

intentus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de intendo.
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.