rideto

Espéranto

Étymologie

Composé de la racine rid (« rire »), du suffixe -et- (« diminutif ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif rideto
\ri.'de.to\
ridetoj
\ri.'de.toj\
Accusatif rideton
\ri.'de.ton\
ridetojn
\ri.'de.tojn\

rideto \ri.ˈde.to\     composition de racines de l’ekzercaro §38

  1. Sourire.
    • Kun granda ĝojo mi rimarkas, ke Beata respondas al tiu ĉi propono per rideto, kiu estas eĉ pli varma kaj intima ol kutime.  (Ulrich Matthias, Fajron sentas mi interne)
      Avec une grande joie, je remarque que Beata répond à cette proposition par un sourire encore plus chaleureux et intime que d’habitude.
    • (Ekzercaro §38) Sur lia vizaĝo mi vidis ĝojan rideton.
      Sur son visage, je voyais un sourire joyeux

Prononciation

Voir aussi

  • rideto sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Bibliographie

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.