roeñv

Breton

Étymologie

Du moyen breton roeuff[1][2].

Nom commun

Singulier Pluriel
roeñv roeñvoù

roeñv \ˈrwẽʷ\ féminin

  1. (Navigation) Aviron, rame.
    • Cʼhwi a gemero ar roeñv, ha, gant ar roeñv, cʼhwi a viro ouzh ar vag da skeiñ he fri ouzh ar ribl.  (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 107)
      Vous prendrez la rame, et, avec la rame, vous empêcherez le bateau de cogner contre la berge.
    • Ha sach war ar roeñv-ze  !  (Jules Gros, Le Trésor du Breton parlé - 2 : Dictionnaire breton-français des expressions figurées, 1re édition 1970, page 452)
      Et tire (souque) sur cet aviron !

Dérivés

  • diroeñv
  • roeñvad
  • roeñvadeg
  • roeñvadenn
  • roeñval
  • roeñvaoueg
  • roeñvat
  • roeñveg
  • roeñvek
  • roeñvenn
  • roeñver
  • roeñverez
  • roeñverezh
  • roeñviad
  • roeñviñ
  • roeñvigenn
  • roeñvigennañ
  • roeñvigenner
  • roeñvigennerez
  • roeñvour
  • roeñvourez

Anagrammes

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 631a
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.