turlutat

Voir aussi : turlutât

Breton

Étymologie

(Date à préciser) Dérivé de turlut, avec le suffixe -at.
 Référence nécessaire

Verbe

Mutation Infinitif
Non muté turlutat
Adoucissante durlutat
Spirante zurlutat

turlutat \tyr.ˈly.tːat\ intransitif-transitif (voir la conjugaison), base verbale turlut-

  1. Farfouiller, fouiller, fouiner.
    • Digoret he doa Palmira he sac’h-dorn, ha turlutat a rae a-zevri e-touez boestig ar bleud c’hwez-vat, ar melezourig, ar vazhig ruz livañ an diweuz, an alc’houezioù, ar pochad madigoù, hag an holl velbiachoù merc’hed.  (Youenn Drezen, Sizhun ar breur Arturo, Éditions Al Liamm, 1971, page 43)
      Palmira avait ouvert son sac à main, et elle farfouillait (farfouiller elle faisait) résolument parmi le poudrier, le petit miroir, le bâton de rouge à lèvres, les clefs, le sachet de bonbons, et toutes les babioles féminines.
  2. Gazouiller.
  3. Se soucier.
  4. Lutiner.

Variantes

  • turlutañ

Dérivés

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.